این اشک ها به پای شما آتشم زدند
شکر خدا برای شما آتشم زدند

من جبرئیل سوخته بالم، نگاه کن،
معراج چشم های شما آتشم زدند

سر تا به پا خلیل گلستان نشین شدم
هر جا که در عزای شما آتشم زدند

از آن طرف مدینه و هیزم، از این طرف
با داغ کربلای شما آتشم زدند

بردند روی نیزه دلم را و بعد از آن
یک عمر در هوای شما آتشم زدند

گفتم کجاست خانه ی خورشید شعله ور؟
گفتند بوریای شما، آتشم زدند...

دیروز عصرتعزیه خوانان شهرمان
همراه خیمه های شما اتشم زدند

امروز نیز نیّر و عمّان و محتشم
با شعر در رثای شما آتشم زدند

به دل نشسته از غزل "جبرئیل سوخته بال"
"طوفان واژه ها"
سید حمید رضا برقعی