آمدی، از ملال رفتن تو، کوه ها هم به گریه افتادند
آمدی کوه ها به هم گفتند: می رود، خوش به حال دریا ها

طبق معمول با تلاطم و شور، می روی در دلت تب دریا
جان من، لحظه ای درنگی کن، گوش کن، بی خیال دریا ها!

به دل نشسته از شعر 21 "من شور"
برای محمود حبیبی کسبی 

چه می شود که شبی من هم، وضو بگیرم ازین چشمه
که آسمان پر و بالی شست، در انبساط پرستویت

به دل نشسته از شعر 20 "من شور"
برای محمود حبیبی کسبی

حاجت به گفتن نیست، می دانی و می دانم
یک شهر می دانند، سر تا پا، سری از من

کالای نامرغوب بازارم، نیازارم
چشمم به دست توست من را می خری از من

چشمت و خشمت قافیه در بیت ابرویت
با این چنین آرایشی، شاعر تری از من

به دل نشسته از شعر 19 "من شور"
برای محمود حبیبی کسبی

روزگاری ساکن چشم ترت بودم ولی
مثل اشک از چشمت افتادم، امان از خوی تو

به دل نشسته از شعر 18 "من شور"
برای محمود حبیبی کسبی

از من برید یارم و من را جواب کرد
صد نقشه داشتیم که نقش بر آب کرد

هر کینه ای که از بد این روزگار داشت
در صورتی نوشت و به پایم حساب کرد

در انتظار آمدنش صبر می کنم
هر چند در گذشتن از من شتاب کرد

به دل نشسته از شعر 17  "من شور"
برای محمود حبیبی کسبی 

مفت است سنگ و مفت تر گنجشک
یک بار دیگر امتحانم کن

لبریزی از پر چانگی هایم
با بوسه ای عقد اللسانم کن

از غمزه هایت جان به در بردن
سخت است جانم، نیمه جانم کن

به دل نشسته از شعر 16  "من شور"
برای محمود حبیبی کسبی

ز تنگ می روی اما بدان که در دریا
فقط مساحت زندان کمی بزرگ تر است

گشوده ایم لب از بیم ننگ تهمت ها
سکوت، منتظر مریمی بزرگ تر است

به دل نشسته از شعر 15  "من شور"
برای محمود حبیبی کسبی

بگذار تا که سر بگذارم به شانه ات
بر شانه می برند عزیزان شهید را

شعرم هنوز مانده ولی بوسه ای شکفت
شاعر! قبول کن صله ای که رسید را

به دل نشسته از شعر 14  "من شور"
برای محمود حبیبی کسبی

راز منی مگو مگو، راه منی مرو مرو
دار منی مشو مشو، دار و ندار هیچ کس

در همه عمر ای صنم، جز غم تو نداشتم
کاش نداشتی تو هم، کار به کار هیچ کس

به دل نشسته از شعر 12  "من شور"
برای محمود حبیبی کسبی

هر قدر که رود پر غروری باشیم
با سیلی آبشار بر می گردیم

"ما اعظم شانه و شانی اعظم"
داریم به روی دار بر می گردیم

هر چند که در هبوطمان جبری بود
بر خیز به اختیار بر می گردیم

اندازه دل سپردنی مهمانیم
آنک همگی دچار بر می گردیم 

به دل نشسته از شعر 11  "من شور"
برای محمود حبیبی کسبی